contact us

Use the form on the right to contact us.

You can edit the text in this area, and change where the contact form on the right submits to, by entering edit mode using the modes on the bottom right.


1033 RC Amsterdam
Netherlands

+31 (0)20 2629913

Beautiful Distress was founded on the concept that there is a great deal of mental suffering, that not enough people are aware of this and that not enough is done to stop it.

The Foundation uses art in an attempt to open up the world of psychiatry and battle the stigma attached to it.

Why art? Beautiful Distress believes that art is pre-eminently capable of articulating and depicting the human condition

Alle Nieuws Items

 

 

‘G-BUILDING DIARIES’

Stichting Beautiful Distress

Eind december ontving ik een mail van organisatie ‘Beautiful Distress’, of ik geïnteresseerd zou zijn om drie maanden als artist in residence in een ‘gekkenhuis’ in New York te verblijven. Twee maanden later vertrek ik vanuit Berlijn - waar ik woon en werk - naar New York om mijn eerste twee maanden in Kings County Hospital aan te gaan.

Image: Aldo van den Broek

Image: Aldo van den Broek

Acht jaar geleden was ik ook in New York, voor drie maanden met driehonderd dollar op zak - die op dag twee al waren uitgegeven. Achtentachtig intensieve dagen in New York volgden, ik sliep op straat, in hostels, studio’s van kunstenaars en soms ontmoette ik een leuk vrouw. Ik zag een kant van deze stad die de gemiddelde toerist bespaard blijft. Mijn voornemen was dan ook dat ik mijn volgende bezoek op z’n minst een dak boven mijn hoofd zou hebben.

Daar zit ik nu dan, in een gekkenhuis, diep in Brooklyn in een buurt waar je niks te zoeken hebt als je er niet woont, tenzij je naar het ziekenhuis moet. Ik heb beroerder gezeten, maar ook beter. Mijn appartement is een voormalig patiëntenkamer, de muren wit gelakt zodat bloed of uitwerpselen makkelijk te verwijderen zijn. Ik heb een oud blauw/groenig, plastic ziekenhuismatras waar je de veren zo lekker doorheen voelt prikken. Bij aankomst voel ik me smerig van de lange reis en wil me douchen maar de eerste minuten spuit er bruin, verroest water uit de douchekop. Ik sta er al onder en proef het koude - naar ijzer smakende - water. Inmiddels zijn de leidingen schoon gespoeld en heb ik het gevoel dat ik mij aan het schoon douchen ben. Ik weet nog dat ik de vorige keer in New York - na 5 dagen op straat slapen - verlangde naar een douche als deze.

Image: Aldo van den Broek

Image: Aldo van den Broek

Het Kings County Hospital is een immens ziekenhuiscomplex waarvan drie aangrenzende gebouwen een psychiatrische inrichting vormen. In dit gedeelte zijn in totaal vijfduizend psychiatrische patiënten in behandeling die veelal uit de omgeving komen. Het ziekenhuis is gelegen in een arme buurt genaamd ‘East Flatbush’ waarvan meer dan negentig procent zwart of ‘Afro-American’ is. Het gebouw waar mijn appartement in zit is een oud, monumentaal, donkerrood, bakstenen gebouw wat iets wegheeft van ‘Gotham City’ uit Batman, een plek waar ’s nachts letterlijk de vleermuizen voor mijn ramen vliegen. Op de begaande grond is een publieke kantine, waar in de ochtend de kassière van de supermarkt met haar vriendinnen afspreekt om een kopje koffie te drinken.

Omdat er weinig bezienswaardigheden zijn in de omgeving van het ziekenhuis fungeert deze plek ook als een sociale ontmoetingsplek voor buurtbewoners. Ook zorgt het ziekenhuis voor werkgelegenheid voor veel van deze mensen. Het kloppende hart van de buurt. In de inrichting zit een interne school voor de jeugdige patiënten, de jongste tijdens mijn verblijf is 5 jaar oud. Ik heb nooit geweten dat dit bestaat, is het mogelijk een onontwikkeld mens psychiatrische ziektes toe te kennen? Zo ja, helpt dit? Dit zijn meteen vragen die in mij opkomen als ik voor de eerste keer door de gesloten kinderafdeling van het ziekenhuis loop. Het doet mij denken aan een gevangenis, met het gehele interieur dat vergroeid is aan de wanden en vloeren van het ziekenhuis, geen losse stoel, tafel of bed te bekennen om te verkopen dat mensen zichzelf of anderen iets aan kunnen doen.

Aan de muren in de gang hangen beschadigde foto’s van kinderen met de ‘thumbs up’ om het gezellig te maken - werk van schizofrene junk en voormalig pornofotograaf Terry Richardson. Twee patiënten per kamer, en rondom het bed is het territorium afgebakend met persoonlijke foto’s, brieven, tekeningen en posters. Op de zelfde verdieping zit ook nog een sportzaal - waar druk gebasketbald wordt - en een kleine muziek studio waar voornamelijk hip hop beats gemaakt worden. Een betonnen, overdekte speelplaats van ongeveer tachtig vierkante meter die mij doet denken aan de rokers ruimte op het dak van het politiebureau op de Marnixstraat, alleen mag je hier niet roken. Dit is het enige “buiten” wat de in-patiënts te zien krijgen tijdens hun verblijf hier. 

Wat wil ik laten zien? Vooral, hoe wil ik dat laten zien? Psychiatrie is niet iets wat je kunt zien, en om dit te vertalen naar iets visueels moet ik provoceren maar dat voelt niet goed. Vooral omdat ik merk dat al deze patiënten helemaal niet zo raar zijn, of beter gezegd, voor het grootste gedeelte heel normaal zijn. De psychische klachten van de meeste mensen die ik gesproken heb gaan meestal gepaard met traumatische ervaringen - verkrachting, beroving, mishandeling, drugs - meestal een crimineel gerelateerde situatie. Als ik dan de ‘verrückte’ -zoals de Duitsers dat zo mooi zeggen- kant ga forceren klopt het niet meer. Doordat ik vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week in en rondom het ziekenhuis leef, word ik natuurlijk met mijzelf geconfronteerd. Om “kunst” te maken moet je op een “andere” of “eigen” manier naar situaties kijken, dit is precies waarom deze patiënten hier zitten.

Image: Aldo van den Broek

Image: Aldo van den Broek

Voor alles wat ik wil doen met betrekking tot de patiënten moeten contracten worden opgesteld. Als dit dan eindelijk gedaan is, is het pure er alweer vanaf en heb ik mijn plannen alweer gewijzigd en kan ik weer opnieuw beginnen. Als ik nachts wakker word en wat rondloop op een van de afdelingen, word ik aangesproken door een politieagent, met de vraag wat ik aan het doen ben? Dan leg ik hem uit dat ik werk maak over het psychiatrische gedeelte van het ziekenhuis en laat mijn pasje zien, maar vaak snapt de agent er geen reet van ‘Maar iedereen slaapt?’ zegt de agent… Ik werk veel te impulsief en merk dat ik totaal niet functioneer in de setting waarin ik mij bevind - het bureaucratische, Amerikaanse systeem. Daarnaast is alles “normaal” voor mij geworden en moet ik moeite doen om de absurde kant te zien waarin ik mij bevind. Ben ik nu gehospitaliseerd?

Ik besluit wat afstand van het ziekenhuis te nemen en mij meer te focussen op de buurt en de ‘normale’ mensen die rondom het ziekenhuis leven. Ik kom erachter dat het ziekenhuis een soort van mythe is en daardoor de psychiatrie in deze buurt tot een nog groter taboe maakt. Als ik mensen over het ziekenhuis vraag, krijg ik verhalen te horen dat ze je organen stelen en vervolgens op de zwarte markt verkopen. Dat er meer patiënten als bedden zijn, vechten voor een slaapplek, bebloede gangen, verstopte wc’s, uitwerpselen in iedere hoek, verkrachtingen en andere horrorverhalen.

behave yourself, or we send you to the G building

Deze psychiatrische inrichting is een eigen verhaal gaan leiden, de laatste plek waar je wilt eindigen. Als kinderen uit de buurt zich misdragen, krijgen ze te horen ‘behave yourself, or we send you to the G building’. In de ‘G building’ is in 2008 een zwarte patiënte overleden in de wachtkamer, die vervolgens 24 uur op de grond heeft gelegen terwijl doctoren, verplegers en bewaking niks deden. Deze doctoren zijn ook de mensen die bepalen of iemand “gek” of “normaal” is. De ‘G-building’ is uiteindelijk gesloopt want het was “vervloekt”, alle doctoren en verpleging werden ontslagen en er is een mooi strak nieuw gebouw voor in de plaats gezet met “nieuw, goed personeel”. Rapper ‘Ol’ Dirty Bastard’ heeft het over de G-building in zijn teksten. Iedereen in de buurt kent het, veel weten niet eens dat het echt bestaan heeft.

Bij aankomst had ik heel sterk het gevoel iets met de normale kant van de patiënten te doen, nu is dat bijgedraaid naar de “waanzinnige” kant in de “normale” mens. Hoe reageer bijvoorbeeld ’ik’ op situaties waar patiënten mee te maken hebben? Op de antipsychotische medicatie die de patiënten hier voorgeschreven krijgen? Wat voor een impact heeft het om een half uur vastgebonden te zitten in een bed? Ik ben niet op zoek naar de werkelijkheid, het zijn de belevingen die als opgeblazen verhalen de rondte in gaan en dit ziekenhuis tot een legendarische plek maken.

Inmiddels ben ik een eigen wereld aan het bouwen onder het synoniem ‘The G building’ welke ik in werkelijkheid nooit gezien heb en weer tot leven wil brengen, gebaseerd op architectuur in de directe omgeving van het ziekenhuis gecombineerd met de mythische verhalen. Ik zit nog middenin mijn werkproces en ben bezig met een video en een sculptuur, ook ben ik aan het schilderen en tekenen. In de aanloop naar dit project heb ik besloten mijn periode van drie maanden te verdelen over twee periodes, in de hoop om bij terugkomst met mijn eigen vooroordelen geconfronteerd te worden en om nog dichterbij de mensen te kunnen komen waar ik daarvoor al twee maanden mee heb doorgebracht. Nu zit ik twee weken in Berlijn en aanstaande zondag vertrek ik weer naar New York voor mijn laatste vijf weken in het ziekenhuis. Tegen mijn verwachting in voel ik mij helemaal in mijn element - voornamelijk tussen de patiënten en in de buurt - omdat het zo puur en oprecht is, een kant van New York die ik tot voorheen totaal niet kende. Wel merk ik - terug in Berlijn - hoe absurd en onwerkelijk mijn verblijf tot nu toe is geweest. Een lange droom of nachtmerrie, ik heb eigenlijk geen idee.

Aldo van den Broek,  mei 2015

meer over de kunstenaar: www.aldovdbroek.com